yengeç adım

inat ettim, zor giyindim.
sonra baktım, yürüdükçe çoğalmış kıyafetim.

ben uzun zamandır düz yazı yazmıyorum. ya da yazamıyorum. sanırım beynim bu konuda da kolaya kaçmama sebep oluyor. ve bu kolay da, daha uzun sürecek ve daha yoğunlaşma gerektirecek olan düz yazıdan uzaklaştırıyor beni. ben de çoğu şeyde olduğu gibi bunu da kabullenip şiir yazıyorum.
gerçi bunu da bi tuhaf yapıyorum. bi tanıdığım “Aklı karışmış baktıkça, dili karışmış yazmaya koyulunca..” şeklinde yorumlamıştı bu durumumu da çok sevmiştim bu tesbitini.
zira, baktıkça küçülüyorum sanki. kocaman bir zamanda, kocaman bir hayatın hemen kenarında, ellerimi ceketimin cebime koymuş yürüdükçe küçülüyorum. zaman ya da hayata ait olmamanın büyüklüğüyle çözülen diz bağlarım, kolaya kaçırtıp bir bank’a oturmak zorunda bırakıyor beni. koca koca kelimeler, değiştirilebilecekleri, olabilecekleri uğurluyor kulaklarıma da, gidemiyorum daha fazla. otura kalıyorum. fersiz bırakıyor anlam beni.
ve sonra doğal olarak peşpeşe küçülüyor cümlelerim. oysa benek benek aklımda tüm gördüklerim. ve bir benek eksik oluversin diyemeyen kalemim, kafamı karıştırıyor, dilimi dolaştırıyor. sızmamaya çalışıyorum.
demek ki devrim değil, devrimcilik düşüyor kısmetime diyor bölünüyorum, sığabildiğimce.
…

kopuk mu gelir geçişlerim. değil aslında.
biliyorum alışırsın sabredersen, beneksiz bir uğur böceğine bile.
hatta
uç uç ugur böceği,
annen sana terlık papuç alıcak da dersin .

ama anlaman da gerek.

uçamam ben.
sesine kıyamam,
gözüne,
üstünde yürüdüğüm parmak ucuna…

her bir uzvun bir kelime olup süzülür beynimden,kıyamam güzelliğinden eksiltmeye,uçamam,
kalırım. kala kala sadece kalırım. sözlerimin anlamından ,beneksiz bir uğur böceğinden dileyen gözlerinden, öperim, hürmetle. ve sonra sen uçarsın gökte süzüle süzüle. işte ancak o zaman şaşırmam belki, sadece üzülürüm: yalnızlığımı çalmana.
ve ancak o zaman yazabilirim belki, bir devrimi ve romanını.

dedim ya kesiliyor nefesim, kalakalıyorum bir bankta. sızmıyorum anlam kopmasın diye.
sarhoş işte deme,kopma.
çünkü yol hala devrim, kalemse şiir…
ama başka türlü.