hep vazgeçmişim. ne zaman karşılaşsam açılmış kollarıyla acının, sinmişim küçücük bir pencereye.
ar gelmiş annemin ölümüne isyan.
bir köşesinde ağlar evimin
hırstan babam, ateş gibi ekmek parçası,
tutkulu id
öğrenmiş,
unutabilme nimetinin
sinmiş küçük pencere insanı aşkında olduğunu,
annemin helalliğinden.
anneme hayran
ben insan bir denge
nisyan ile ünsiyetten olan
vazgeçmeliyim öldürmekten ekmeği
annem için
*insan, nisyan ve ünsiyetten türemiş bir kelimeymiş. unutabilen ve delicesine bağlanabilen manasına gelmiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder