ev çekimi

atlayıp beyaz ata
görenlere aldırmadan
körlüğe süren tüm düşlerin sonrası
giyinmeye başladığımda
yanımda biten ah o çocuğun gözleri konuşur:

sıcacık evden çıkıp
soğuktan ölenlere yarenlik etmenin
ah koyu kırmızısı
şimdi bu kadar küçültmüşken gerçeği
kaçmak niye ah yine sıcacık eve

ses

bilmez halde bekliyorum
“ses, ses, sadece ses kalıcıdır” yankıyor beynimde
her şey bekliyor
gömleğim pantolonum ayakkabım

saat çalmayacak
saat çalmayacak..

ve
ölüm, bile
bilmez halde bekletecek bizi
ses hiç susmayacak..